ՀՐԱՇՈՒԹԻՒՆ ՀՐԱՇՈՒՄՆ. Հրաշանալն. հիացումն. եւ Հրաշալիգոլն, հրաշք.
Ըստ իմացականին ցուցանի հրաշութիւն սորա։ Ի հրաշութիւն, եւ յուրախութիւն ամենայն հաւատացելոց։ Յետ այսր սխրալեաց հրաշութեանց. (Անան.։ եկեղ։ Ճ. ՟Բ.։ Ուռպ.։)
Յերկնից ի վերուստ հոգւոյն սրբոյ հրաշմամբ գովեալ. (Խոր. հռիփս.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | հրաշումն | հրաշմունք |
| accusatif | հրաշումն | հրաշմունս |
| génitif | հրաշման | հրաշմանց |
| locatif | հրաշման | հրաշմունս |
| datif | հրաշման | հրաշմանց |
| ablatif | հրաշմանէ | հրաշմանց |
| instrumental | հրաշմամբ | հրաշմամբք |