Հանդարտելն. անդորրանալն.
Հանդարտումն մարմնոյ, այսինքն զկարգս եւ զգայարանս զսպել եւ հրահանգել. (Կլիմաք.։)
Ո՛վ հանդարտութիւն՝ դու հանդարտումն եւ մտումն յերկիւղն աստուծոյ. (Վրք. հց. ՟Գ։)
Singulier | Pluriel | |
---|---|---|
nominatif | հանդարտումն | հանդարտմունք |
accusatif | հանդարտումն | հանդարտմունս |
génitif | հանդարտման | հանդարտմանց |
locatif | հանդարտման | հանդարտմունս |
datif | հանդարտման | հանդարտմանց |
ablatif | հանդարտմանէ | հանդարտմանց |
instrumental | հանդարտմամբ | հանդարտմամբք |