s.

Հանդարտելն. անդորրանալն.

Հանդարտումն մարմնոյ, այսինքն զկարգս եւ զգայարանս զսպել եւ հրահանգել. (Կլիմաք.։)

Ո՛վ հանդարտութիւն՝ դու հանդարտումն եւ մտումն յերկիւղն աստուծոյ. (Վրք. հց. ՟Գ։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif հանդարտումն հանդարտմունք
accusatif հանդարտումն հանդարտմունս
génitif հանդարտման հանդարտմանց
locatif հանդարտման հանդարտմունս
datif հանդարտման հանդարտմանց
ablatif հանդարտմանէ հանդարտմանց
instrumental հանդարտմամբ հանդարտմամբք