Համառօտիչ

adj.

Որ համառօտէ (ըստ ամենայն առման).

Եպիսկոպոս ոմն համառօտիչ բանին ճշմարտութեան։ Ուղղապէս համառօտիչք բանին վարդապետութեան. (Ճ. ՟Ա.։ Սարկ. քհ.։)

Իսկ (Նար. ՟Հ՟Է.)

Զտէր եւ զկատարումն մարգարէից իբր զհամառօտիչ գրեցելոց. իմա՛, լուծիչ, կամ օրինազանց։