adj.

Կցորդ նոյն կարողութեան.

կարողակից արար զհողեղէն մարմինն աստուածութեան. (Ոսկիփոր.։)

Պատուակից կարողակից, որով աշխարհս ամենայն եղեւ. (Սարկ. հանգ.։)

կարողակից արարեալ՝ ի մի զօրութիւն զօրացոյց. (Ասող. ՟Գ. 21։ եւ Սիւն. առ գերմ. բանիւ Բարսղի.։)

Իսկ (Գանձ.)

Նոյն եւ կենդանի, զի կարողակցն. եւ այլն. լինի եւ բայ, իբր կարողակից լինել։