adj.

Առաւել կամ յոյժ խակ (ըստ ամենայն առման).

Խակագոյն ազոխիցն անտիոցն. (Մագ. ՟Ժ՟Զ։)

Մի՛ զսա առաջի մանկանց խակագունիցն, եւ ոչ կատարելոց, սփռեսցէ. (Պղատ. օրին. ՟Ա։)

Զխակագոյն տիս մանկութեան։ Տղայական եւ խակագոյն խնդիր. (Մագ. ՟Ի՟Թ. ՟Ծ՟Է։)

Պատառս եւ թուռս մարդկան ուտելով՝ հմագոյն եւ խակագոյն, քան թէ նա. (Փիլ. տեսական.։)

Եկին ընդ առաջ, մինչդեռ սուգն խիստ եւ խակագոյն էր. յն. դեռահաս կամ առոյգ. (Ոսկ. յհ. ՟Բ. 16։)