s.

ԸՆԴԴԻՄԱՑՈՒՄՆ որ եւ ԱՌԸՆԴԴԻՄԱՑՈՒՄՆ. ἑναντίωμα, προσεναντίωμα resisitentia, adversus casus Ընդդիմութիւն. ընդդիմակ իրք, կամ հակառակ դէպք.

Ոչ ընդդիմացումն ինչ խորհրդոյն. (Գերմ.։)

Զիա՞րդ էր հանդերձեալ հնազանդ լինել ... եթէ ոչ եւ առընդդիմացումն ունէր, եւ ընդդիմացմանն էր յաղթկու եղեալ. քանզի ի մեզ ի մարմնոյ ընդդիմացումն լինի ... եւ ի տեառնն՝ ընդդիմացմանն որ ի մարմնոյ (այսինքն վշտաց, չարչարանաց) պա՛րտ էր լինել. (Աթան. ՟Գ։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif ընդդիմացումն ընդդիմացմունք
accusatif ընդդիմացումն ընդդիմացմունս
génitif ընդդիմացման ընդդիմացմանց
locatif ընդդիմացման ընդդիմացմունս
datif ընդդիմացման ընդդիմացմանց
ablatif ընդդիմացմանէ ընդդիմացմանց
instrumental ընդդիմացմամբ ընդդիմացմամբք