s.

ԸՆԴԴԻՄԱՅԱՐԱԿԱՅ ԸՆԴԴԻՄԱՅԱՐԱԿԱՅՈՒԹԻՒՆ. ԸՆԴԴԻՄԱՅԱՐԱԿԱՅՈՒՄՆ, յման. ἁντιπαράστασις conflictio Ձեռնարկ զօրաւոր, որ նախ ներէ հակառակորդին, եւ ապա եղծանէ զնոյն, եւ զճշմարիտն հաստատէ. ուր Ընդդիմակայութիւն պնդէ լոկ զիւր փաստ.

Ըստ երկուս յեղանակաց պատահեմ ձեզ, ընդդիմակայութեամբ, եւ ընդդիմայարակայութեամբ։ Ընդդիմայարակայման պիտանացեալ՝ ասեմք, զի թէպէտեւ տամք զէն ի հոմանուանց գոլ, այլ ո՛չ եթէ այսուիկ անգիտելի է. քանզի եւ այլն. (Սահմ. ՟Ա։)

Ընդդիմայարակայիւն հզօրապէս առնէ զայս. եւ այլն. (Լծ. սահմ.։)

Կարծիք նոցա յանդիմանի՝ յառաջագոյն ընդդիմութեամբ, եւ ապա ընդդիմայարակայութեամբ. (Մխ. ապար.։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif ընդդիմայարակայութիւն ընդդիմայարակայութիւնք
accusatif ընդդիմայարակայութիւն ընդդիմայարակայութիւնս
génitif ընդդիմայարակայութեան ընդդիմայարակայութեանց
locatif ընդդիմայարակայութեան ընդդիմայարակայութիւնս
datif ընդդիմայարակայութեան ընդդիմայարակայութեանց
ablatif ընդդիմայարակայութենէ ընդդիմայարակայութեանց
instrumental ընդդիմայարակայութեամբ ընդդիմայարակայութեամբք