hy    |   fr

Բնաբուն

adj.

Բու՛ն եւ ի բնէ. էական. իսկական՞

Ընդաբոյս. (բնածին.)

Ի ժամանակս զփրկութիւն քարոզէին, զոր ի ձեռն բնաբուն արչարոյն եւ անդրանիկ եւ աստուծոյ հօր որդւոյն լինելոց էր. (Եպիփ. ծն.։)

Ի մասունք էին ի բնաբուն բարս. (անդ։)