ԲՆԱԲԱՐՁ ԱՌՆԵԼ, ԼԻՆԵԼ. Զբունն կամ բնաւին բառնալ. բնաջինջ կամ անհետ առնել, լինել.
Սուրն կոտորածի բնաբարձ արար զնոսա. (Մծբ. ՟Ժ՟Է։)
Զոր բնաբարձ արարեալ երանելւոյն. (Խոր. ՟Գ. 60։)
Զբնաբարձ (եղեալ) աւերակս նորա յայտ առնէ։ Եւ զայն մի՛ ասեր, եթէ ընդէ՞ր իսկ ոչ բնաբարձ եղեն չարիքն. (Ոսկ. ես.։)
Բնաբարձ աւերմամբ քանդեալ զվայրն. (Լաստ. ՟Ժ՟Ը։)