ԲԱՐԵՏՈՒՐ ԲԱՐԵՏՈՒՕՂ. ա. ἁγαθοδότης, ἁγαθοδοτίς bonorum dotor, munificus, -a որ եւ Բարետրող. Տուօղ, կամ պատճառ եւ առիթ բարեաց.
Անզգուշութեամբն ի բարետրից պատուիրանացն հեռասցի։ Օրհնեն օրհնաբանութիւն հանրական զբարերարն եւ բարետուօղն իշխանութիւն. (Դիոն. եկեղ.։)