Առանձնակ

adj.

ἵδιος. proprius. Յատուկ. մասնաւոր. առանձնական.

Ասիա առանձնակ. (Խոր. ՞՞։)

Զհասարակաց տէրն կոչել որպէս առանձնակ. (Խոսր.։)

Սոքա առանձնակ ունին որակս. իսկ չորրորդն խառն ընդ սոսա. (Տօնակ.։)

Միայնանոցս առանձնակս ասէ տունս շինեալ է նոցա. (Նախերգ. փիլ.։)

adv.

Առանձինն. ուրոյն. καταμόνας. solum, privatim, ἱδίως, proprie, seorsum.

Առանձնակ զհիքութեանս կրեմ տարակուսանս. (Պիտ.։)

Վասն ամենեցուն հայցել առանձնակ ըստ կարգի. (Խոսր. պտրգ.։)

Աստուծոյ զպաշտօնն եւ զերկրպագութիւննա ռանձնակ մատուցանել, որպէս արարած՝ արարչի. (Սարկ. պատկ.։)

Ո՞վ ոք երբէք ետես ի մարտի զըմբիշն՝ անձամբ զօրացուցեալ զիւրն առանձնա՛կ զզօրութիւն։ Ասա՛ ինձ, առանձնա՞կ մարդն թագաւորէ, եւ առանձնա՞կ ծիրանին. (Աթ. ՟Ը։)

Ցո՛յց, եթէ աստուածասի եւ իմաստութիւնն աստուծոյ՝ առանձնակ դիմաւ. (Աթ. ՟Թ։)