adj.

Որ ոչ խլրտի, կամ չփոխի ի տեղւոյն՝ նաեւ ի պտուտկիլն. տեղէն յիշարժօղ. գըմըլտանմազ.

Շուրջ զնովաւ ամենայն ուստեք յուզի անխլիրտ արփի. (Փիլ. նխ. ՟բ.։)

Եւ չեւ մշակեալ կամ վարեալ (երկիր). չիբանեցուած, կոյս հող. գուլլանըլմամըշ.

Ադամ յանխլիրտ հողոյ ստեղծաւ. (Եփր. ծն.։)

Ի յորս էրէոց անկեալ դնէր անխլիրտ իբրեւ մեռեալ. (Պտմ. վր.։)