ԱՆԲՈՎԱՆԴԱԿ ԱՆԲՈՎԱՆԴԱԿԱԿԱՆ. Անբաւ. անհուն. անբաւելի. անբովանդակելի. ἅπειρος.
Այսոցիկ անբովանդակիցս ամենեցունց, եւ չարաց՝ սկիզբն եւ վախճան եղիցի բարին. (Դիոն. ածայ. ՟Դ։)
Անհաս եւ անբաւ անբովանդակ է. (Ագաթ.։)
Անփակն եւ անբովանդակն երկնի եւ երկրի. (Թէոդոր. կուս.։)
Անբովանդակ բնութիւն. (Խոսր.։)
Անբովանդակ, որ զամենայնն բովանդակէ, եւ ինքն յումեքէ ոչ բովանդակի. (ՃՃ.։)
Չի՛ք չափ ինչ հանգոյն անբովանդակական ձեռինն ... Զարարչական նորա ուսար, եւ զիմաստնականն, եւ զանբովանդակականն (զօրութիւն). (Ոսկ. ես. յորմէ եւ Գէ. ես.։)