Այրեալ, կր։ էրած։ ՟(Ա. Մակ. ՟Դ. 38։ Ես. ԼԳ. 16։)
Զնետս իւր այրեցելովք է գործեալ. (Սղ. ՟Ե. 14.) իբր բորբոքեալ, շանթացեալ. յն. καιόμενος. ardens կամ ըստ Սիմաքոսի՝ յայրումն, ի տոչորումն։
Իսկ Լմբ. ըստ ոմանց այսպէս մեկնէ.
Զսլաքս նետիցն ի պէտս զմեզ կարեվէր խոցելոյ՝ այրմամբ եւ ջրով է մխեալ. զի այս է այրեցելովքն, մուխն առնել։ Եւ (Վրդն. անդ.)
Այրելիք մեղքն են, փայտ, խոտ, եղէգն. հոգեկան եւ մարմնական մեղօք մխին նետք ցասման նորա։
ԱՅՐԵՑԵԱԼ ԳՕՏԻ. cf. ԱՅՐԵՑԱԾ.
Իսկ յայրեցեալ գօտին ի հարաւային կողմանն անդ։ Իսկ զայրեցեալ գօտի չափեցին վաթսուն մասն. (Շիր.։)
ԱՅՐԵՑԵԱԼ. իբր այրեալ, ն. այրելով. էրելով.
Նախ ի նա ձեռն արկեալ՝ քակեալ այրեցեալ քանդէին. (Ագաթ.։)